Państwo: Czechy
Kraj: Morawsko-Śląski
Miejscowość: Raduň
Niecałe 10km na południe od Opawy leży Raduń z pięknym, usytuowanym na niewielkim wzniesieniu nad stawem, pałace. Najwcześniejsze wspomnienie miejscowości w dokumentach pochodzi z 1320r, kiedy należała do niejakiego Fryderyka z Radunia. W rękach jego spadkobierców była do drugiej połowy XV stulecia.
W 1474r dobra stały się własnością Albrechta Kavan’a, który z kolei sprzedał wieś w 1506r Janowi Tworkowskiemu. Rodzina ta dzierżyła Raduń do połowy XVIIw, kiedy trafił do rodziny von Wrbna. Joanna Teresa von Wrbna wyszła w 1677r za Ernesta von Bock’a wnosząc tym samym majątek w Raduniu do rodziny von Bock.
Kolejny ślub sprawił zmianę posiadacza dóbr dzięki Marii Annie von Bock, która w 1731r poślubiła pochodzącego z Wronina Karola Józefa von Hoditz’a. Następnym nabywcą majątku w Raduniu był w 1780r Jan Waclaw von Mönnich, który adoptował Marię Teresę von Dlugosch czyniąc ją spadkobierczynią. Przyjęła nazwisko przybranego ojca i znów dzięki ślubowi nastąpiła zmiana majątku. Tym razem hrabia Jan Józef von Larisch powiększył swoje włości zyskując jednocześnie u cesarza zgodę na zmianę nazwiska na von Larisch – Mönnich.
Dobra w Raduniu wyjątkowo zmieniały swoich właścicieli dzięki ślubom córek i tak też było tym razem- córka Marii i Jana poślubiła Gebharda Bernharda Karla von Blücher’a. Był on wnukiem pruskiego feldmarszałka Gebharda Leberechta von Blücher, do którego należały podwrocławskie Krobielowice.
Rodzice zostawili majątek synowi Gebhardowi Leberechtowi. Powierzył on zarząd nad rodzinnymi dobrami swoim synom: te na Dolnym Śląsku trafiły do Gebharda Leberechta Młodszego, zaś Raduň przypadł Lotharowi Wilhelmowi.
Kiedy utworzono Czechosłowację dobra należące do Lothara znalazły się w jej granicach. Reforma rolna z 1921r sprawiła, że jego rodzinne dobra uległy pomniejszeniu. Gdy zmarł w 1928r dziedziczyła po nim żona oraz trzech synów.
CIEKAWOSTKA
Z racji tego, że Lothar Wilhelm posiadał po matce brytyjskie obywatelstwo, większość czasu spędzał za granicą. Zmarł w Szwajcarii. Jego brat w latach 30tych XXw upomniał się o ojcowiznę i kiedy w 1939r Czechosłowację zajęła III Rzesza, odebrano mu jego dobra. Przekazano je następnie Kurtowi Blücherowi- adoptowanemu synowi jego brata Gustawa Gebharda.
Kiedy II wojna światowa dobiegła końca majątek w Raduniu wrócił do syna Lothara Wilhelma- Hugo von Blücher’a. Po jego śmierci w 1948r wszystko odziedziczył brat Aleksander. W kolejnym roku majątek znacjonalizowano i przekazano pod zarząd PGR, zaś jego samego zmuszono do opuszczenia kraju. Od 1974r pałac stał się siedzibą władz administracyjnych, działała w nim szkoła, przedszkole oraz ośrodek zdrowia.
Początkowo w miejscu dzisiejszego pałacu stała gotycka warownia z połowy XVw. Wiek później ówczesny właściciel przeprowadził jej przebudowę nadając renesansowy styl. Kiedy majątek trafił do rodziny von Larisch-Mönnich zamek zburzono i w jego miejscu postawiono klasycystyczny pałac. Kolejni- von Blücher’owie dwukrotnie poddali swoją rezydencję przebudowom: w latach 50tych XIXw oraz między 1883 a 1912r. Pałac poddano pracom remontowym dopiero w latach 80tych XXw, po czym niektóre pomieszczenia przeznaczono pod działalność turystyczną. Kolejne prace podjęto w 2009 i 2010r.
Pałac Raduň posiada cztery skrzydła dwu i trzykondygnacyjne pokryte dwuspadowymi dachami z lukarnami. Skrzydła zamykają niewielki dziedziniec. Ciekawą budowlę zdobią dwie wieże, każda innej wysokości. Nad głównym wejściem umiejscowiono balkon wsparty kolumnami. Tę część rezydencji wykończono trójkątnym przyczółkiem, gdzie swoje miejsce znalazł kartusz herbowy rodu von Larisch-Mönnich. Po przeciwnej stronie budowli również znajduje się wyjście wiodące wprost z dziedzińca schodkami na dawne umocnienia pamiętające zdaje się czasy niegdysiejszej warowni, w miejscu której jak wspomniałam stanął pałac. Urokliwe miejsce, zwłaszcza kiedy widok pałacu odbija się w znajdującym się u jego stóp stawu. Rezydencja stoi w otoczeniu sporego parku krajobrazowego, w którym można trafić do XIXstowiecznej oranżerii oraz zobaczyć zabudowania danego folwarku czekające zdaje się na czas remontu.