W 1928r połączono niegdysiejsze samodzielne, rozdzielone potokiem dwie wsie: Ilnicę (Ylnicz w 1329r -obecnie północna część wsi) oraz Ramułtowice (od 1936 Ramfeld- jej południowa strona będąca kiedyś dwoma majątkami: Górnym i Dolnym -Romolkwitz Ober i Nieder) tworząc dzisiejszą wieś Ramułtowice leżącą jakieś 10km na pn od Kątów Wrocławskich.
Najwcześniejsza wzmianka o osadzie Romoltowicze datowana jest na 1294r kiedy należała do rycerza Ramvilta von Romoltowica. Potem był niejaki Sandreus, który sprzedał dobra w 1365r Zesko von Borsnitzowi. W latach 70tych XIVw oba majątki trafiły do pochodzącego z Wrocławia mieszczanina Peske. Później wśród dość często zmieniających się właścicieli byli m.in: bracia Glöckner, von Seidlitzowie, w 1415r Peter Rose, potem Conrad Lunknen, w 1539r Niklos Bedaw i jego spadkobiercy, a w połowie XVIIw Christof von Zeidlitz.
Podobno wówczas podzielono majątek w Ramułtowicach na Dolny i Górny, z których każda część miała początkowo właściciela z rodu von Zeidlitz.. Można by tak wymieniać właścicieli poszczególnych majątków, bo w samym tylko XVIIIw było ich w Ramułtowicach Górnych chyba z dziewięcioro, z których kilku dzierżyło w swych rękach też Ramułtowice Dolne czy (i) Ilnicę.
Nie inaczej przedstawiała się sytuacja w następnym wieku jeśli chodzi o właścicieli, więc nadmienię jedynie, że ostatnim panem dóbr w Ramułtowicach Dolnych i Górnych do końca II wojny światowej był Friedrich Carl Henckel von Donnersmarck, którego dziadek nabył je w 1865r.
Wspomniany dziadek- hrabia Lazarus Henckel von Donnersmarck uważany jest za fundatora nieistniejące już niestety pałacu w Ramułtowicach. Neogotycka rezydencja zwana nowym pałacem zaprojektowana została w 1865r przez uznanego w ówczesnym czasie architekta z Wrocławia – Carla Lüdecka. Z kolei istniejący we wsi dwór z początku XIXw zwany starym pałacem przekazano zarządcy dóbr. W nowej rezydencji w niedługim czasie urządzono również kaplicę oraz powiększono istniejący park. Przebudowano też folwark, gdzie wcześniej hodowano owce i bydło, pod hodowlę koni pełnej krwi. Podczas II wojny światowej w pałacu składowano zbiory archiwalno-biblioteczne.
Po jej zakończeniu cały majątek przejął Skarb Państwa, utworzono (znów o zgrozo) PGR, który zajął nie tylko folwark, ale i pałac.
Takim to sposobem nastąpił powolny koniec dobrego: doprowadzony do opłakanego stanu pałac zamieniono następnie w kupę gruzu burząc go w latach 60tych XXw.
Do dziś pamiątką po pałacu są nieliczne fotografie udostępnione dzięki Fotopolska.eu