dwór w Opolnicy

 
W bardzo bliskiej odległości na zachód od Barda leży Opolnica– wieś przedzielona Nysą Kłodzka, nad którą niegdyś przerzucono most łączący obie jej części. Najwcześniejsza wzmianka o niej pochodzi z połowy XIVw kiedy to Bardo kupiło tamten teren. Przed II wojną światową zwana Giersdorf, po jej zakończeniu przez krótki czas widniała jako Chrobrówka nawiązując do przydomku polskiego króla, by ostatecznie otrzymać obecną nazwę.
 

 
Najwcześniej wspomina się właścicieli z XVIw- rodzinę von Burghaus, do której należał majątek w Stolcu. Później był w rękach rodziny von Behm (XVI/XVIIw) i ponownie trafił do von Burghaus’ów (połowa XVIIw), którzy niestety zadłużyli swoje dobra.
 

Wykupił je w 1729r hrabia Johann Heinrich von Churswand i kiedy zmarł w1771r wszystko przypadło żonie. Ta wychodząc ponownie za mąż za hrabiego Friedricha Wilhelma von Schlabrendorf ‘a wniosła majątek do tej rodziny. Po nich dziedziczył syn Constantin Carl. Hrabia umierając zostawił wszystko swoim dwóm synom: Constantinowi i Stanislausowi. Po nich dobra przypadły w spadku córkom starszego z braci.
 

Siostry zawarły porozumienie i zgodnie z nim Opolnica trafiła do Anny Marii, która wychodząc za hrabiego Franza Deym vov Stritez’a wniosła wieś w wianie. Po nich w 1919r dziedziczyły dzieci, które niebawem spieniężyły dobra na rzecz hrabiego Rzeczy Ferdinanda von Merveldt’a. W jego rękach Opolnica była do 1935r, po czym stała się własnością Ottona von Schwerin’a dzierżącego również tytuł hrabiego Rzeszy. Był on ostatnim przed końcem II wojny światowej właścicielem tamtejszych dóbr.
 

Dwór w Opolnicy, którego daremnie dziś szukać, był renesansową rezydencją wybudowaną w XVIw dla rodziny von Burghaus. W XIXw kolejni właściciele przebudowali go. Zniszczenia z końca II wojny światowej nie zostały naprawione, a po jej zakończeniu i znacjonalizowaniu majątku, zarząd nad dworem i folwarkiem przypadł Kółku Rolniczemu. Dziś widok dworu można zobaczyć na fotografii ukazującej panoramę miejscowości udostępnionej dzięki Fotopolska.eu. Pozostały po nim zarośnięte resztki muru przy ziemi.
 

Z kolei druga budowla- zameczek myśliwski z 1811, powstały dla rodziny von Schlabrendorff przetrwała do obecnych czasów. Przebudowę wykonano w 1884r dzięki hrabinie Annie Deym von Stritez. Po wojnie przekazano go siostrom zakonnym i działało w nim do 1958r prewentorium przeciwgruźlicze. Następnie budowlę remontowano i po zakończeniu prac w 1971r stworzono w nim działający do dziś Dom Pomocy Społecznej.