Jadąc z Kłodzka do Nowej Rudy, za Bożkowem (z pięknym, niszczejącym pałacem), leży Słupiec. Niegdyś samodzielna miejscowość została w 1973r przyłączona do miasta Nowa Ruda.
Najwcześniejsza wzmianka o niej pochodzi z 1327r kiedy zwała się Slegelonis villa i nazwa ma najpewniej związek z rodziną Schlegel. Do końca II wojny światowej widniała jako Schlegel. Z końcem lat 50tych XXw Słupiec był osiedlem, a prawa miejskie otrzymał w 1967r.
Pierwszym wymienionym właścicielem Słupca był w 1337r Ticzko von Panvycz. Następnie, jeszcze w XIVw, wspomniano Rembolda Ratolta będącego również właścicielem Dzikowca oraz rodzinę von Donig do połowy XVIw, do której prócz wymienionych dwóch majątków należał też ten w Ścinawce Dolnej. Między 1597 a 1629r dobra były w rękach Jezuitów z Kłodzka.
Od 1628r majątek trafił do Jana Angelo von Morgante’go będącego w posiadaniu również Woliborza, Niwy oraz części Szalejowa Górnego. Gdy zmarł w 1655r wszystko odziedziczył syn Jan Jerzy. Po jego bezpotomnej śmierci dziedziczyła żona, która wkrótce wszystko sprzedała, po czym cesarz Józef I obdarował dobrami w Słupcu barona Jana Pilatiego von Tassul’a. W rękach tej rodziny był do lat 30tych XXw, kiedy to kryzys sprawił, ze współwłaścicielem majątku w Słupcu został bank. Dozór nad gospodarstwem rodzina zleciła inspektorom.
CIEKAWOSTKA
Na początku XVIIw w Słupcu natrafiono na złoża złota oraz rozpoczęto wydobywanie węgla kamiennego. Wojna 30stoletnia pokrzyżowała plany rozwoju, a kolejnym ciosem był wybuch zarazy z 1680r. Kiedy majątek stał się własnością Pilatich Słupiec na nowo zaczął się rozwijać gospodarczo. Wzrosło wydobycie węgla oraz łupków ogniotrwałych w dwóch kopalniach.
Ponadto powstało prawie 250 warsztatów tkackich, które wytwarzały materiały lniane oraz bawełniane. W kolejnym stuleciu otwarto następne kopalnie oraz kamieniołomy dostarczające m.in. piaskowiec. Wieś posiadała kościół i szkołę, szpital, cztery młyny wodne, cegielnię oraz browar.
W 1902r Słupiec zyskał połączanie kolejowe, co nie tylko usprawniło transport wydobywanych dóbr, ale również otworzyło wieś na turystykę.
Nieistniejący już barokowy pałac w Słupcu powstał podobno w XVIIw i był siedzibą szlachecką rodziny Morgante. Za czasów Pilati’ch poddano go przebudowie zgodnie z projektem Jakoba Carvony. Kolejne prace wykonano w drugiej połowie XIXw za Oskara von Pilati’ego. Nie wiadomo w jakim stanie przetrwał II wojnę światową, ale wiadomo, że majątek znacjonalizowano i oddano w zarząd PGR.
Rezydencję doprowadzoną do ruiny wysadzono w powietrze w latach 60tych XXw. Dziś możemy ją zobaczyć jedynie na nielicznych fotografiach udostępnionych dzięki Fotopolska.eu, z kolei z dawnego założenia pałacowego pozostał park oraz zabudowania folwarczne: oficyna i spichlerz.