Między jeziorami: Nyskim i Otmuchowskim leży Otmuchów uważany za jeden z najstarszych śląskich grodów kasztelańskich. Wspomniano go już w 1103r a następnie w 1155r kiedy dzięki księciu Jarosławowi trafił we władanie biskupów wrocławskich.
Już w 1347r miasto miało swój własny herb: otwartą białą bramę miejską na niebieskim tle,widniejący również na pieczęci miejskiej używanej od XIVw.
Przez wieki odnotowano je pod nazwami: Othemochow, Otemochow, Odmuchów, Ottmachau oraz obecną nadaną w 1946r.
Nie wiadomo dokładnie co oznacza jego nazwa, ale wśród hipotez natrafiłam na wyjaśnienie niemieckiego językoznawcy Heinricha Adamy’ego, według którego nawiązuje ona do „Finsterwalde, Burgium Walddickicht”, co oznaczać ma ciemny las lub też zamek w kniejach.
Na granitowym wzgórzu (225m n.p.m.), na którym znajduje się dziś zamek w Otmuchowie , w średniowieczu mieścił się gród słowiański, którego właścicielami byli biskupi wrocławscy. Gród kasztelański wzmiankowany był już w 1155r i przekazany biskupom na mocy testamentu.
W 1241r najechali go i zdobyli Mongołowie.Nie wiadomo kto rozpoczął murowanie obiektu, ale pierwsze budynki kamienne wzniesiono w czasie napraw i remontów po najazdach, najprawdopodobniej w połowie XIIIw.
Kilkadziesiąt lat później wybuchł spór między księciem wrocławskim a biskupem, w wyniku którego nastąpiło zbrojne zajęcie drewniano- murowanej warowni wraz z ukrywającymi się duchownymi. Książę zniszczył i spalił zamek oraz zasypał fosy. Około 1295r wygasł konflikt, Otmuchów powrócił we władanie kościoła i na zgliszczach rozpoczęto budowę nowego zamku.
Po nadaniu osadzie praw miejskich w 1347r rozpoczęto fortyfikowanie zamku czego efektem było powstanie układu zamkowo- miejskiego o znakomitych walorach obronnych. Sprawdziło się to w czasie wojen husyckich podczas których nie zdobyto warowni, choć na kilka lat została ona opanowana przez powstańców. Zdarzyło się to dzięki zdradzie zarządcy, który za pieniądze poddał zamek, jednak za czyn ten został ścięty.
W końcu biskup wykupił Otmuchów. Minęło osiem lat warownia szturmem została zdobyta przez rycerza Hinko Kruszynę, który rok później oddał zamek za haracz.
Pod koniec XVw dla zamku nastały lepsze czasy. Kolejny biskup przebudował rezydencję przystosowując ją do obrony artyleryjskiej.
W 1741r podczas tzw. wojny śląskiej wojska pruskie zbombardowały warownię doprowadzając do ruiny jej część. W 1830r dzięki sekularyzacji Otmuchów stał się własnością rodziny Hohenzollern, którzy podarowali go pruskiemu baronowi, politykowi, humaniście i filantropowi Wilhelmowi von Humbolt.
Zamek z powodu zniszczeń nie nadawał się do zamieszkania więc baron zamieszkał w wybudowanym u podnóża zamku barokowym pałacu, zwanym Zamkiem Dolnym. W 1828r przystąpiono do rozbiórki zrujnowanych skrzydeł zamku, w miejscu których założono ogród.
Zamek pozostawał w rękach tej rodziny do 1929r , kiedy to prawnuk odsprzedał go gminie Otmuchów. Od tamtej pory obiekt adoptowano na hotel i jest nim do dziś.
Do naszych czasów dotrwało najstarsze czteropiętrowe skrzydło zamkowe oraz średniowieczna wieża, na którą weszłam i mogłam zobaczyć widok na całą okolicę.
W dawnej Sali Rycerskiej zachował się kominek, który służył jako podsłuch. Niestety, nie było mi dane go zobaczyć. Ciekawą atrakcją są tzw. końskie schody. Nie miały one nic wspólnego z końmi czy jeźdźcami, ale z biskupem panującym w Otmuchowie w latach 1732-1747, którego z powodu choroby wnoszono i noszono w lektyce.
Na dziedzińcu znajduje się głęboka studnia w XIXw zyskała obudowę przypominającą altankę.
Poza tym zachowane zabudowania są niewielką częścią tego, co było pierwotnie.
Zamek w Otmuchowie z lotu ptaka : http://www.polskazdrona.pl/zamek-w-otmuchowie-168.html
Archiwalne zdjęcia dodano dzięki Fotopolska.eu
