Na wschód od Leska, przy głównej drodze do Ustrzyk Dolnych,w dolinie potoków Wańkówka i Stary Potok leży Olszanica. Już w 1376r była prywatną wsią szlachecką należącą do Olescha. Jej nazwa związana z rosnącymi tam olszynami i oznaczała miejsce porośnięte tymi drzewami..
Wśród właścicieli wsi byli: Kmitowie z Sobienia i Wiśnicza, Stadniccy od 1580r, Tarłowie, Mniszchowie z początkiem XVIIw, Jordanowie w II połowie XIXw oraz Juścińscy za sprawą ślubu Stefanii Jordanówny z Antonim Juścińskim. Ich syn- Felicjan Bogdan był ostatnim przed II wojną światową właścicielem tamtejszego majątku.
Najprawdopodobniej swój dwór mieli w Olszanicy już Kmitowie i była to budowla obronna, drewniana posiadająca wieżę oraz otoczona fosą i wałem. Tylko tyle o niej wiadomo.
Znajdujący się w Olszanicy pałac powstał dzięki Antoniemu Juścińskiemu, który sprzedawszy swoje dobra zainwestował otrzymane fundusze w jego budowę. Tak to w miejscu wcześniejszej, zniszczonej budowli na wysypie stanął pałacyk z wieżą ozdobioną mniejszymi wieżyczkami. Wyspę otaczała fosa z przerzuconym nad nią mostem. Nad wejściem do rezydencji znajduje się herb Szreniawa bez krzyża, którym legitymowali się Kmitowie, Lubomirscy, Stadniccy oraz Potoccy i nie wiadomo jaki był cel jego umieszczenia. Przy pałacu stanął folwark, oficyna oraz kuźnia.
CIEKAWOSTKA
We dworze w Olszanicy w XVII w mieszkała Maryna Mnichchówna– czwarta córka wojewody sandomierskiego Jerzego Mniszcha i Jadwigi z Tarłów. W 1604r poznała Dymitra I Samozwańca (był to najprawdopodobniej Jurij Otriepiew, który obwołał się synem Iwana Groźnego) podróżującego z Konstantym Wiśniowieckim na spotkanie z królem Zygmuntem III Wazą. Postanowił poślubić Marynę i został przyjęty.
W czerwcu 1605r przejął władzę w Rosji, a w listopadzie odbył się w Krakowie ślub per procura oraz wesele, na którym bawił się cały dwór. Wiosną 1606r nowa caryca uroczyście przybyła do cara, którego oficjalnie poślubiła rozpoczynając 8 maja tegoż roku wspólne z nim panowanie jako “najjaśniejsza wielka władczyni Maria Juriewna, Wielka Księżna Pskowska i Nowogrodzka”. Jeszcze dobrze nie umilkło trwające wiele dni wesele, gdy zakończyło się ich panowanie: car-samozwaniec został zamordowany przez spiskowców. 
Podobnie krwawy los spotkał przybyłą z Polski świtę, a całe zdarzenie przeszło do historii jako „krwawa jutrznia”.
Po 10 dniach władczyni i jej ojciec trafili do aresztu, gdzie przebywali do maja 1608r kiedy to staraniem króla Zygmunta III Wazy otrzymali prawo opuszczenia Rosji. W międzyczasie pojawił się kolejny samozwańca oblegający Moskwę i podszywający się tym razem pod cudownie ocalałego poprzednika. Uwolniony wojewoda postanowił nie tylko zawrócić z podróży do kraju i przyłączyć się do buntowników, ale namówił córkę (za obietnicę otrzymania 14 miast leżących przy granicy z Rzeczpospolitą oraz 300 tysięcy rubli), by uznała go za męża co też uczyniła 20 września 1608r potajemnie go poślubiając.
Trochę dłużej niż poprzednika trwało panowanie nowego cara, bo zmarł w grudniu 1610r. Nie zniechęciło to wdowę do walki o władzę w Rosji, bo o powrocie do kraju nie myślała. W 1611r urodziła syna, którego wspólnie z atamanem Kozaków Iwanem Zaruckim, z którym się związała, postanowiła uczynić carem. Tworząc państwo kozackie prowadziła wojnę z Carstwem Rosyjskim. 
Niestety, razem z synem pozbawiona została wszelkich praw do moskiewskiego tronu, a carem w 1613r został Michał I Romanow. W kolejnym roku wybuchł bunt kozacki i Maryna wraz z Iwanem musieli uciekać, ale wtedy ich pojmano. Iwana z rozkazu cara nabito na pal, a syna Maryny powieszono. Ją zaś uwięziono w baszcie Kremla w Kołomnie, gdzie najprawdopodobniej została zamordowana w 1615r.
Pałac w Olszanicy uległ poważnym uszkodzeniom podczas I wojny światowej, ale został po jej zakończeniu odrestaurowany i służył jako pensjonat wczasowy. Wraz z rozpoczęciem II wojny światowej do 1941r wieś okupowali Rosjanie. Po nich przyszli Niemcy pozostając tam do sierpnia 1944r kiedy zostali wyparci przez Sowietów. Ci w pałacu urządzili sobie siedzibę.
Po zakończeniu wojny, aż do 1951r był siedzibą polskiej placówki WOP.
W kolejnym roku rezydencja przeszła pod zarząd PGR aż do 1971r kiedy wszystkie budynki przekazano Centralnemu Zarządowi Zakładów Karnych Ministerstwa Sprawiedliwości. Pałac był odtąd ośrodkiem wczasowym dla Służby Więziennej i nieopodal postawiono dodatkowy budynek hotelowy. Cały kompleks przekształcono w 1993r w Ośrodek Doskonalenia Kadry Więziennej działający do 2012r. Wówczas wszystko trafiło do instytucji z Podkarpacia, która urządziła tam ośrodek konferencyjno- wypoczynkowy.
