dwór w Cieszynie-Błogocicach

 
Będąc w Cieszynie warto zatrzymać się w Błogocicach, które od 1923r są jego częścią a niegdyś były osobną wsią wspomnianą pierwszy raz w 1447r. Już wówczas znajdował się tam folwark książęcy cieszyńskich książąt.

CIEKAWOSTKA

W wyniku podziału Śląska Cieszyńskiego w 1920r gminę Sibica, w granicach której leżały niegdyś Błogocice, podzielono wzdłuż Olzy: Błogocice leżące na prawym jej brzegu trafiły do Polski, natomiast znajdująca się na zachód od rzeki Sibica znalazła się w Czechosłowacji.

 
 
Kiedy w XVIw majątek stał się własnością mieszczańskiej rodziny Mitmayer’ów ci przebudowali folwark w renesansowy dwór obronny z murowaną wieżą mieszkalną. Była to budowla dużo skromniejsza od obecnej. Na przełomie XVI i XVIIw dobra zmieniły właściciela i trafiły do Sobków, po nich do rodziny Wildau. Z tej rodziny Andreas – kupiec cieszyński otrzymał nie tylko herb, klejnot i szlachectwo czeskie, ale również tytuł von Lindenweiß auf Blogotitz oraz prawo do używania na pieczęciach czerwonego wosku zarówno dla siebie, jak i swych prawych potomków.

Później wśród właścicieli Błogocic byli jeszcze: Marklowscy, Spensowie i Jan Antoni de Lechniti von Friedenburg.

CIEKAWOSTKA
 
W 1789r podczas pożaru w Cieszynie spłonął klasztor elżbietanek i zakonnice znalazły wówczas czasowe schronienie właśnie we dworze w Błogocicach.

 
 
 
Pod koniec XVIIIw wieś powróciła do książąt cieszyńskich z dynastii Habsburgów. Dobra stały się własnością barona Wilhelma von Mundy’ego, który założył we dworze, folwarku oraz młynie przędzalnię i wałkownię sukna.

W1906r miała miejsce kolejna zmiana właściciela błogocickiego majątku, kiedy arcyksiążę Fryderyk Habsburg zamienił się nim z Pawłem Stanowskim na inne dobra. Nowy właściciel przebudował swoją posiadłość nadając dworowi wiedeński styl. Rodzina Stonawskich była w posiadaniu dworu do lat 80tych XXw.

 
 
Dość często zmieniający się właściciele dworu dokonali przez lata wielu przebudowań co sprawiło, że zwana potocznie zameczkiem budowla utraciła swój pierwotny, obronny charakter. Dziś dwór składa się z dwukondygnacyjnej wieży, do której przylega piętrowy budynek a całość otacza wysoki mur.

 
Po zakończeniu II wojny dwór zaczął podupadać. Po koniec XXw został kupiony i nowa właścicielka uchroniła go przed ruiną przywracając mu dawny blask. Mieściła się tam restauracja „Liberum veto”, a w dwóch salach organizowano wystawy obrazów oraz rzeźb z XVII i XVIIIw pochodzących z różnych kościołów. W 2007 r zamknięto restaurację a wraz z nią również dwór. Dziś można go zobaczyć jedynie z zewnątrz, bo wysokie murowane ogrodzenie szczelnie skrywa dostępu do wnętrza.

CIEKAWOSTKA

Przed dworem, na rozwidleniu dróg stoi rzeźbiona w piaskowcu figura św.Jana Nepomucena. Ufundował ją w 1729r ówczesny właściciel wsi Jan Antoni de Lechniti von Friedenburg- rycerz pochodzący z Frydku.
Na postumencie po czterech bokach umieszczono napis w języku łacińskim, który w tłumaczeniu brzmi następująco: „Jeśli zwalą się wojny, głód, krzyż, okropności trucizny, z pomocą nieba przyjdź Nepomucenie. Daleko odpędź gniew gradu, który miałby się zemścić na zasiewach. Święty, zachowaj domostwo od srogiego uderzenia pioruna. Ufundował, opiekuńczego Patrona najniższy sługa, Jan Antoni de Lechniti”.
 
Umieszczona inskrypcja zawiera chronostych ukrywający datę roku ufundowania będącą również upamiętnieniem roku 1729 kiedy to papież Benedykt XIII dokonał kanonizacji Jana Nepomucena. Fundator umieścił na cokole również swój herb szlachecki.

 
Archiwalne zdjęcia dworu dodano dzięki Fotopolska.eu
 
 
 
 

Galeria